Alexander Pope - Ωδή στη μοναξιά

Ωδή στη μοναξιά 
 
Μακάριος εκείνος που έγνοια του κι ευχή 
Ίσα που χωράνε την πατρική του γη, 
Που του αρκεί του τόπου του αέρα ν’ αναπνέει, 
                                                  Σε χώματα δικά του. 
 
Που τα κοπάδια του με γάλα, οι αγροί του με ψωμί, 
Τα ζώα του μ’ ενδύματα τον προμηθεύουν, 
Που τα δέντρα του το θέρος ίσκιο τού προσφέρουν, 
                                                 Τον χειμώνα θαλπωρή. 
 
Ευλογημένος ο που ήρεμος μετρά 
Ώρες, μέρες, χρόνια να κυλούνε 
Μ’ ευρωστία, γαλήνη στην καρδιά, 
                                                 Οι μέρες μ’ ησυχία αποδημούνε 
 
Τις νύχτες μόλις που ανασαίνει· μελέτη και ξεκούραση 
Σε διαδοχή· τέρψη γλυκιά· 
Κι αθωότητα, που κάλλιστα ευφραίνει 
                                                 Στου στοχασμού τη συντροφιά. 
 
Αφήστε με λοιπόν δίχως θωριά, ταυτότητα, να ζήσω· 
Τον θάνατο στην απουσία θρήνων ν’ απαντήσω· 
Στου κόσμου πλέον τη σιγαλιά, με πέτρα καμιά 
                                                Πού κείμαι να θυμίζω. 

~ του Alexander Pope (απόδοση: Αλέξανδρος Σάντο Τιχομίρ)
Το πρωτότυπο εδώ