ΠΕΝΤΕ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ Π. Α. ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΠΕΝΤΕ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΤΙΝΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ (απόδοση: Αλέξανδρος Πλατανιώτης) 

Διονυσίου Σοφιστού

Ἡ τὰ ρόδα, ροδόεσσαν ἔχεις χάριν. Ἀλλὰ τί πωλεῖς;

Σαυτήν, ἤ τὰ ρόδα ἠὲ συναμφότερα;

 

Πεζή απόδοση

Εσύ που φέρεις τα ρόδα, τριανταφυλλένια έχεις χάρη. Όμως, τι πουλάς;

Τον εαυτό σου ή τα ρόδα; Ή και τα δυο;

 

Λογοτεχνική απόδοση

Κόρη με τα τριαντάφυλλα, απαλή κι ευγενική σαν ρόδο, πραμάτεια ποια δηλώνεις;

Των ανθών τη σάρκα, τη δική σου; Ή μήπως και τα δυο;

~ ~ ~

Αδέσποτον

Ὦ σοβαρὴ βαλάνισσα, τι μ’ οὕτως ἔκπυρα λούεις;

πρὶν μ’ ἀποδύσασθαι, τοῦ πυρὸς αἰσθάνομαι.

Πεζή απόδοση

Περήφανη γυναίκα των λουτρών, σε καυτό λουτρό γιατί να με βάλεις;

Πριν ακόμη βγάλω τα ρούχα μου, αισθάνομαι τη φωτιά σου.

 

Λογοτεχνική απόδοση

Περήφανη γυναίκα των λουτρών, το νερό μη το θερμαίνεις.

Πριν ακόμη τη γύμνια μου αποθέσω στον βωμό σου, ήδη μέσα στη φλόγα σου βαπτίζομαι.

~ ~ ~

Αδέσποτον

Εἴθ’ ἄνεμος γενόμην, σὺ δὲ (σὰς) στείχουσα παρ’ αὐλὰς

στήθεα γυμνώσαις καὶ μὲ πνέοντα λάβοις.

 

Πεζή απόδοση

Ας γινόμουν άνεμος, καθώς βημάτιζες δίπλα στη μάνδρα της αυλής σου

κι εσύ να γύμνωνες τα στήθη. Να λάμβανες την πνοή μου.

 

Λογοτεχνική απόδοση

Καθώς βημάτιζες δίπλα στη μάντρα της αυλής σου

άνεμος ας ήμουν κ’ η πνοή μου

να γνώριζε του γυμνού σου στήθους την καμπύλη.

~ ~ ~

Αδέσποτον

Εἴθε ρόδον γενόμην ὑποπόρφυρον, ὄφρα μὲν χερσὶν

ἀρσαμένη χαρίσῃ στήθεσι χιονέοις.

 

Πεζή απόδοση

Τριαντάφυλλο ας γινόμουν πορφυρό

για να με σήκωναν τα χέρια σου

και να με χάριζες

στο στήθος σου το χιονάτο.

 

Λογοτεχνική απόδοση

Τριαντάφυλλο ας ήμουν κόκκινο.

Τα χέρια σου

απ’ τον βλαστό να μ’ αποκαθήλωναν.

Και μες στο χιονάτο φέρετρο του στήθους σου

να σώπαινα για πάντα.

~ ~ ~

Ασκληπιάδου 

Φείδῃ παρθενίης. Καὶ τί πλέον; Οὐ γὰρ ἐς ᾃδην

ἐλθοῦσ’ εὑρήσεις τὸν φιλέοντα, κόρη·

Ἐν ζωοῖσι τὰ τερπνὰ τὰ Κύπριδος· ἐν δ’ Ἀχέροντι

ὀστέα καὶ σποδιή, παρθένε, κεισόμεθα.

 

Πεζή απόδοση

Προσέχεις την αγνότητά σου. Και ποια θα είναι η αμοιβή σου;

Όταν μεταβείς στον Άδη δε θα βρεις τον αγαπημένο, κόρη.

Οι ζωντανοί απολαμβάνουν τα ηδονικά έργα της Αφροδίτης.

Στον Αχέροντα θα είμαστε οστά και στάχτες, παρθένε.

 

Λογοτεχνική απόδοση

Για ποιαν ελπίδα τη σάρκα σου αμάλαγη φυλάς;

Σάμπως του πόθου η εσθήτα

το νεκρό σου σώμα θα καλύψει;

Η ζωή είναι του έρωτα το σκήνος.

Κι ο θάνατος του κονιορτού το σκεύος.