ΑΠΟ ΤΑ "ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧΙΑΡ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ" - ΑΔΩΝΙΣ

Ψαλμός

Πλησιάζει άοπλος σαν δάσος κι ανεπίστροφος σαν σύννεφο. Χτες κουβαλούσε μιαν ήπειρο και μετακινούσε τη θάλασσα.

Ζωγραφίζει την άλλη όψη της ημέρας, πλάθει την ημέρα με τα πόδια του· δανείζεται τα υποδήματα της νύχτας κι έπειτα αναμένει το μη ερχόμενο. Είναι των πραγμάτων η φυσική - τα γνωρίζει και τους δίνει ονόματα δίχως να τα φανερώνει. Είναι το πραγματικό και το ενάντιό του, η ζωή και το αντίθετό της.

Ζει όπου οι πέτρες γίνονται λίμνη, η σκιά πολιτεία, ζει και ξεγελάει την απελπισία, καταργώντας το χώρο της ελπίδας, χορεύοντας για να χασμουρηθεί το χώμα και ν' αποκοιμηθούν τα δέντρα.

Ιδού προμηνύει τη διασταύρωση των άκρων, σημαδεύοντας με μάγια το πρόσωπο του αιώνα μας.

Γεμίζει τη ζωή, κανείς δεν τον βλέπει. Μεταμορφώνει τη ζωή σε αφρό και μέσα του βουλιάζει. Μεταμορφώνει το αύριο σε θήραμα κι απεγνωσμένα το κυνηγά. Χαραγμένα τα λόγια του στρέφονται στην απώλεια, στην απώλεια, στην απώλεια...

Πατρίδα του η αμηχανία αλλ' αμέτρητα τα μάτια του.

Τρομάζει και ζωογονεί.

Σταλάζει συμφορά και πλημμυρίζει ειρωνεία.

Ξεφλουδίζει τον άνθρωπο σαν το κρεμμύδι.

Είναι ο άνεμος που από τη μάχη δεν υποχωρεί και το νερό που δεν γυρίζει στην πηγή του. Από τον ίδιο τον εαυτό του δημιουργεί τη γενιά του - Δεν έχει προγόνους. Μέσα στα βήματά του οι ρίζες του.

Πορεύεται στην άβυσσο έχοντας του ανέμου το ανάστημα.

Άδωνις, "Άσματα του Μιχιάρ του Δμασκηνού" (εισ. - μτφ. Μάρκελλος Πιράρ), Αθήνα, Άγρα, 1996