ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ - Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ

Egon Schiele, Dead Mother, 1910

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

1

Ἐκειός, ποῦ ἀκούει καὶ τὴ δροσιὰ ποῦ στάει,
Βλέπει τὰ βάσανά μου, καὶ βογγάει.

2

Βλέπεις τούτους τοὺς τάφους; κἀμμιὰ μέρα
Ἐδῶ μέσα καὶ σὺ θὲ νὰ κοιμᾶσαι,
Ἕως ὅπου ψηλὰ θέλει βουΐσῃ
Ἡ σάλπιγγα ἡ στερνὴ νὰ σὲ ξυπνήσῃ.

3

Καὶ δὲ σἐ εἶδα ποτἐ δάκρυα νὰ χύσῃς,
Παρὰ λίγη στιγμὴ πρὶν μ' ἀτιμήσῃς.

4

Τρέχω καὶ κάνω 'ς τὸ δεξί της χέρι
Αἱματώδη σταυρὸ μ' ἕνα μαχαῖρι.

5

Κι' ὅταν ἀκούω ξένο παιδὶ κοντά μου,
Μ ά ν ν α, νὰ λέῃ, μοῦ σχίζεται ἡ καρδιά μου.

6

Νὰ γελᾷ, καὶ νὰ κλαίῃ, καὶ νὰ κοιμᾶται.

7

Ἀλλὰ πάντα 'ς τὴν ἔρημη τὴν κλίνη,
Πάντα θανάτοι, δυστυχιαῖς, καὶ θρῆνοι.

8

Τραυάω συλλογισμένη ὅλη τὴ μέρα,
Κ', ἔπειτ' ἀπ' τὸ φαρμακισμένο δεῖπνο,
Γιομᾶτο μαῦρα ὀνείρατα τὸν ὕπνο. 

Διονύσιος Σολωμός, Άπαντα τα ευρισκόμενα, Αθήνα, Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου, 1901, σελ. 106