"ΦΩΝΕΣ" - ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ

 

Vincent van Gogh, Almond Blossom, 1890

20. Θεέ μου, σχεδόν δεν πίστεψα ποτέ σε σένα, αλλά πάντα σε αγάπησα

26. Πιστεύω πως είναι τα κακά της ψυχής, η ψυχή. Γιατί η ψυχή που θεραπεύει τα κακά της, πεθαίνει.

40. Τα μάτια μου με το να έχουν υπάρξει γέφυρες, είναι άβυσσοι.

41. Και χωρίς αυτή την αιώνια επανάληψη των πάντων, από τον εαυτό τους στον εαυτό τους, κάθε στιγμή, τα πάντα θα διαρκούσαν μια στιγμή. Ακόμα και η αιωνιότητα η ίδια θα διαρκούσε μια στιγμή.

43. Ναι, είναι σαν να εισέρχομαι σε όλα καθώς φεύγω σιγά σιγά απ’ όλα.

49. Το κακό δεν το κάνουν όλοι, αλλά τους καταγγέλλει όλους.

54. Εσύ πιστεύεις πως με σκοτώνεις. Εγώ πιστεύω πως αυτοκτονείς.

68. Τίποτα δεν είναι μονάχα τίποτα. Είναι επίσης η φυλακή μας.

69. Ήμασταν εγώ κι η θάλασσα. Κι η θάλασσα βρισκόταν μόνη και μόνος εγώ. Κάποιος από τους δυο έλειπε.

74. Μπαίνει ένας καινούριος πόνος και οι παλιοί πόνοι του σπιτιού τον υποδέχονται σιωπηλοί, όχι πεθαμένοι.

77. Το ανήμερο του ανθρώπου, δεν είναι το κακό που υπάρχει σε αυτόν: είναι το καλό

83. Ναι, είναι εκατομμύρια αστέρια. Κι εκατομμύρια αστέρια είναι δυο μάτια που τα κοιτούν.

85. Το άνθος που έχεις στα χέρια σου γεννήθηκε σήμερα και ήδη έχει την ηλικία του.

99. Έφτασα ένα βήμα από όλα. Και εδώ μένω, μακριά από όλα, ένα βήμα.

107. Ο πόνος δεν μας ακολουθεί: βαδίζει μπροστά.

115. Ο Θεός έδωσε πολλά στον άνθρωπο· αλλά ο άνθρωπος θα ήθελε κάτι από τον άνθρωπο.

127. Ο πόνος είναι ψηλά, όχι χαμηλά. Κι όλοι πιστεύουν πως ο πόνος είναι χαμηλά. Κι όλοι θέλουν να ανέβουν.

129. Φορές, τη νύχτα, ανάβω ένα φως, για να μη βλέπω.

 

Αντόνιο Πόρτσια, Φωνές (μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης), Αθήνα, εκδ. Bibliothèque, 2020